มารยาท

นักปฏิบัติ คือรูปแบบหนึ่งของการปฏิบัติตัวในสังคม เมื่อต้องอยู่ร่วมกับคนหมู่มาก จึงต้องศึกษาเพื่อรู้เท่าทันความคิดของตัวเอง เรียนรู้ตนเองเพื่อเปลี่ยนแนวความคิดส่วนตัว เปลี่ยนแนวความเห็นส่วนตัวให้ได้ เพราะตัวความเห็นเป็นพื้นฐานแห่งความคิดทั้งปวง ความคิดเกิดขึ้นได้เพราะความเห็น ถ้ามีความเห็นผิดความคิดก็ผิด ถ้ามีความเห็นถูกความคิดก็ถูก

“คำพูดต่าง ๆ ที่ว่าส่อเสียดเบียดบังกันก็ดี พูดเท็จก็ดี อย่าไปพูดคำเหล่านี้ คำพูดเท็จพูดโกหกกันนี้แหละ เป็นคำที่ไม่เหมาะสมกับนักปฏิบัติ หลวงพ่อเองเคยฝึกมาไหม หลวงพ่อมีนิสัยไม่ชอบคนโกหก ไม่ชอบมาก ๆ ชอบพูดจริง อย่าพูดลับหลังกัน การพูดส่อเสียดเบียดบังก็เหมือนกัน เหมือนเอาเข็มไปแทงใจกัน ถึงเราจะรู้อยู่ว่าคนนี้มันมีจุดอ่อนอย่างนี้ เราก็อย่าพูดซ้ำเติมให้มันเจ็บช้ำน้ำใจเกินไป อย่าไปพูด อย่าซ้ำเติมสิ่งนั้น”

— หน้า ๗-๘

“การสำรวมใจ เป็นลักษณะฝึกใจเราให้เป็นธรรมมากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ถ้าใจมันเป็นธรรมแล้ว การพูดออกมา มันก็เป็นธรรม การทำงานทำการอยู่ก็เป็นธรรม”

— หน้า ๒๕